Paddenstoelendag
Vandaag voelde ik me als de vliegenzwam die ik laatst met mijn dochter dankzij Natuurmonumenten in het bos gespot heb. Je weet wel, die rode paddenstoel met witte stippen. Van buiten zie ik er gezellig uit maar van binnen ben ik redelijk giftig.
Vanmorgen heb ik m’n kinderen naar school gebracht om vervolgens door een monsterfile naar mijn werk te gaan. Op BNR hoor ik dat werkgevers willen dat er weer meer medewerkers naar kantoor komen. Hoe dan denk ik? NS ligt op zijn gat, het is slecht voor het milieu en we weten vanuit de onderzoeken na corona dat thuiswerken echt werkt. Dat geldt natuurlijk ook voor mij, maar vandaag lukt het helaas echt niet.
Eenmaal op mijn werk staat de parkeerplaats tjokvol. Het is ook al bijna half tien dus iedereen is ondertussen al wél op z’n werk. Dan maar in de blauwe zone zo’n vijfhonderd meter verderop. Als een professionele marathonloper ren ik naar kantoor, wetende dat ik over anderhalf uur terug moet zijn om de parkeerschijf te verzetten. Iedere minuut telt.
Met een warme kop koffie open ik de mail. Ik denk dan nog dat dit het spannendste moment van de dag zal zijn; zijn het vandaag 40 of 140 e-mails? Het lijkt mee te vallen, de inbox staat op slechts 37. Snel werk ik de belangrijkste mails weg en stuur ik de teamleiders een herinnering voor goedkeuring van de planning voor komende feestdagen. Terwijl ik supergeconcentreerd met de capaciteitsplanning bezig ben, gaat luid de wekker van mijn telefoon om mijn parkeerschijf te verzetten.
Na slechts een kwartiertje weg te zijn geweest moet ik mijzelf knijpen om te voelen of ik niet hallucineer. Ik heb een appje van een afdelingshoofd met “Tis echt Horror!”; vijf zieken op een afdeling van acht. En ook de mail loopt over. Een medewerker is plotseling langdurig uitgevallen en daarvan moeten de diensten vervangen worden. Een ontslag op staande voet in iemands proeftijd. En nog zes mensen van andere afdelingen met griepverschijnselen, waarschijnlijk covid. We hebben zelden voor zo’n grote chaos gestaan. Deze omstandigheden zijn vooraf niet te plannen. Het betekent simpelweg doorbijten en keihard werken om alle gaten gevuld te krijgen.
Tweeëneenhalf uur later schrik ik op uit mijn werk. Shoot, geen timer gezet voor de parkeerschijf. Ik schiet in mijn jas en trek een sprint naar buiten. M’n horloge geeft mij een complimentje dat ik actiever ben dan normaal. Ik lach er maar om, scheelt weer sporten van de week. Aangekomen bij mijn auto zit er al een mooie bon onder mijn ruitenwisser. Ieder nadeel heeft een voordeel, mijn schijf hoef ik niet meer te verzetten voor vandaag. Ondertussen kost het al mijn zelfbeheersing om de frustratiewoorden die in mijn hoofd opkomen niet hardop uit te spreken. Van buiten blijf ik gezellig.
Wanneer mijn dochter bij het avondeten voor de zoveelste keer het gezellige kinderliedje van Kabouter Spillenbeen zingt, schreeuw ik ineens heel hard mee “POEF ZEI DE PADDENSTOEL MET EEN DIEPE ZUCHT”. Ze kijkt best een beetje vreemd op van mijn plotselinge enthousiasme. Ondanks dat ik onwijs trots ben dat het gelukt is om vandaag alle ad-hoc gaten te dichten, hoopt deze planner voor morgen op een minder herfstachtige dag. En als boodschap voor alle werkgevers die niet met vaste diensten werken stel ik voor dat we de weg en de trein zoveel mogelijk beschikbaar houden voor mensen die op locatie moeten werken zoals de beveiligers van Schiphol of mensen in de zorg.
